Όταν -και αν- βγούμε ποτέ από το Μνημόνιο, τότε τα πράγματα δεν θα είναι απλά διαφορετικά, θα είναι θεαματικά διαφορετικά.
Θα είναι «μια άλλη Ελλάδα», όπως λένε στις προεκλογικές κορόνες τους οι επικεφαλής των κομμάτων εξουσίας. Και έχουν δίκιο. Θα πρόκειται για μια χώρα που δεν θα μοιάζει παρά σε ελάχιστα με την προ Μνημονίου. Η ανεργία θα έχει κορυφωθεί, το ίδιο και οι όροι απασχόλησης. Εκεί θα κυριαρχούν οι ελαστικές μορφές, με πενιχρές αμοιβές, σίγουρα όχι ικανές για επιβίωση. Οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα θα διανύουν έναν τεράστιο Γολγοθά για να διατηρήσουν τις θέσεις τους, ενώ και οι απασχολούμενοι σε φορείς του Δημοσίου δεν θα είναι τόσο αξιοζήλευτοι πια. Η μονιμότητα θα έχει περιοριστεί σε σημαντικό βαθμό και μαζί της η εργασιακή ασφάλεια. Οι συνταξιούχοι θ' ανήκουν σχεδόν όλοι στη μεγάλη εκείνη ομάδα της κοινωνίας για την οποία οι επιστήμονες λένε πως «κινείται στα όρια της φτώχειας». Οι έξτρα απολαβές (επιδόματα γιορτών και αδείας) θ' αποτελούν μια καλή ανάμνηση και ίσως σε κάποια μελλοντικά χρόνια η επαναφορά τους να μπαίνει στη λίστα των αιτημάτων των συνδικάτων.
Η μεσαία τάξη δεν θα υπάρχει, θα έχει καταλάβει τα όρια που βρίσκεται σήμερα η κατώτερη. Η τελευταία, με τους σημερινούς όρους, θα έχει περάσει στο κατώφλι της φτώχειας. Μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις θα έχουν περιοριστεί δραματικά, όπως δραματικά θα έχουν περιοριστεί και οι παροχές δωρεάν υγείας και παιδείας, όπου ο ιδιωτικός τομέας θα έχει γιγαντωθεί.
Η μετά Μνημόνιο χώρα θα είναι μια χώρα στην οποία κανένας δεν θα θέλει να ζει και μακάρι να διαψευστούμε...
πηγή: enet.gr
