Εγκλημα δίχως τιμωρία!

     του Χ. Μουτσόπουλου

Επιτέλους! Καθηγητής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης τιμωρήθηκε με τρίμηνη παύση γιατί εκβίαζε τους φοιτητές του προκειμένου να τον ψηφίσουν για αντιπρόεδρο της Σχολής («Η Καθημερινή», 9 Σεπτεμβρίου 2010)! Το περιστατικό αυτό μου θύμισε ένα παρόμοιο- παρόμοιο δυστυχώς μόνο ως προς το «έγκλημα», όχι ως προς την «τιμωρία»! Διαβάστε, σας παρακαλώ, την ιστορία που ακολουθεί. Δεν είναι προϊόν μυθοπλασίας. Δεν είναι φανταστικό!

περισσότερα: εδώ

Σήμερα η παγκόσμια ημέρα αντισύλληψης!

                                                                       !

Η ιστορία ενός Λαζάρου!

Τούτη η ιστορία είναι για ένα Αλβανό!
Ξέρω βαριέστε να ακούτε ιστορίες με Αλβανούς.
Και θα πείτε, ίσως: «ρε τι μας ενδιαφέρει η ιστορία του;»
Αλλά δεν θα σας κουράσω, γιατί θάμαι σύντομος!

Nησί μικρό, ακριτικό, κάπου κει στα βορειοδυτικά.
Εκατοπενήντα ψυχές, οι περισσότεροι ξενιτεύτηκαν από παλιά, προκόψανε σ΄άλλες πατρίδες, κάποιοι γυρίσανε κ΄επενδύσανε δω, άλλοι στην άλλη Ελλάδα, οι υπόλοιποι στην ξενιτιά μένουν και διαπρέπουν.
Μια μέρα στο νησί φτάνει ένας Αλβανός, ξενιτιάρης, βρήκε τόπο για να ζήσει την φαμίλια του.
Φιλότιμος και δουλευτείς και αυτός και η γυναίκα του πέσανε με τα μούτρα στη δούλευσει του καθενός που τους χρειαζόταν.
Το καφενείο δεν τον έβλεπε τον Λάζαρο, γιατί έτσι βαφτίσανε τον Αλβανό, Λάζαρο!
Καμιά σχέση με τον συνονόματο του, βλέπεις αυτόν της ιστορίας μας, τον αναστήσανε τα χέρια του.
Προκομμένος λοιπόν ο Λάζαρος, δούλεψε για χρόνια εργάτης σε κάθε δουλειά, μάζεψε χρήματα, αγόρασε μηχανήματα, έγινε και εργολάβος, και σαν εργολάβος αναλάμβανε εργολαβίες, έκτιζε ότι ζητούσαν να κτιστεί και γκρέμιζε ότι του ζητούσαν να γκρεμίσει, συνάμα βοηθούσε τους συνησιώτες του όπου μπορούσε να βοηθήσει, γιατί όπως είπαμε εκτός από εργατικός ήταν και φιλότιμος ο Λάζαρος μας.
Όλα καλά πηγαίνανε στο νησί μέχρι που κάπου «λάθεψε» ο Αλβανός!
Το λάθος ήταν ότι συμφώνησε να κτίσει με αντιπαροχή!
Και το ότι πήρε αντιπαροχή - θα μου πείτε - είναι λάθος;
Όχι βέβαια, το λάθος του ήταν ότι ανακοίνωσε τα σχέδια του στους φίλους για να χαρούνε, γιατί έτσι νόμιζε ό έρμος.
Και τι σχέδια μπορεί να έχει ένας Αλβανός και μάλιστα προσφάτως αναστηθείς;
Ο Λάζαρος που λέτε από την αντιπαροχή θα έπαιρνε ένα κατάστημα, το οποίο σκόπευε να αξιοποιήσει ανοίγοντας Μάρκετ, όπως είπε.
Μα Μάρκετ έχει το νησί!
Τι στο καλό του θέλει ο Αλβανός; να σπάσει το μονοπώλιο;
Πέσανε λοιπόν τα μεγάλα μέσα, καθοδηγούμενα από τα θιγόμενα συμφέροντα, στράφηκαν πρώτα κατά του οικοπεδούχου που είναι και σώγαμπρος στο νησί και το οικόπεδο του είναι δίπλα στα εκκλησιαστικά και με μπροστάρη τον παπά, σαν νέο Παπαφλέσσα, ασκώθηκε το λάβαρο, και κήρυξαν την επανάσταση!
Μπροστά λοιπόν ο παπάς, ο επονομαζόμενος Ρούφουλας* και πίσω οι επίτροποι και ο ευκολόπιστος λαός.
Και σαν τον Πέτρο τον Ερημίτη, ο παπαρούφουλας ξεκινά σταυροφορία, όχι για να ελευθερώσει τους Άγιους τόπους, αλλά με ύψιστο και ιερό σκοπό την μη ανέγερση τις οικοδομής όπου θα στεγαζόταν τα σχέδια του Λαζάρου.
Για να γίνει δε πειστικότατο το εγχείρημα και να στεφτεί με επιτυχία η σταυροφορία, πέσανε και κάτι τσιράκια και διαδώσανε κάτι περί Αλβανικών σημαιών που έχει σπίτι του ο Λάζαρος, κάτι περί φόβου προσάρτησης του νησιού από την Αλβανία και άλλα τέτοια εθνικοπατριωτικά για να δέσει καλύτερα η μανέστρα!
Έτσι που λέτε, ξεσηκώθηκαν οι παλιοί μετανάστες ενάντια στον νέο, και βρέθηκε ο καλός και φιλότιμος Λάζαρος πράκτορας του Μπερίσα και των Τσάμηδων, ο δε οικοπεδούχος δίχως εργολάβο για να συνεχίσει το έργο και γω να αναρωτιέμαι: «πώς να προκόψεις μ΄αυτούς πατρίδα μου;»


*Ανεμοστρόβιλος

Μαρτυρίες μιας διαδρομής

Κυκλοφόρησε από το Μουσείο Μπενάκη η πολιτική διαθήκη της Έλλης Παππά, συντρόφου του Νίκου Μπελογιάννη με τον τίτλο «Μαρτυρίες μιας ζωής».

Τα κείμενά είχαν δοθεί από την ίδια την Έλλη Παππά στον διευθυντή του Μουσείου Μπενάκη κ. Δεληβορριά για να δημοσιευτούν μετά το θάνατό της.

περισσότερα εδώ και εδώ

Ιούδα γραφή!

Και κει πού ήμουνα αραχτός και είχα σκυλοβαρεθεί την ζωή μου, όρεξη δε να γράψω ανύπαρκτη, μούρχεται ένα μέιλ από μια μπλογκοφίλη και τι μου λέει;

Ότι τις ήρθε η φαεινή ιδέα – ρε όρεξη που έχει ο κόσμος - να φτιάξει ένα ηλεκτρονικό ή κάτι τέτοιο, περιοδικό με ποικίλη ύλη!
Και μέσα κει ο καθείς από μας θα γράφει το μακρύ και το κοντό του, το βάσανο του, την πίκρα του τέλος πάντων βρε αδελφέ!
Θα σχολιάζουν τα αρθίδια οι πολυπληθείς αναγνώστες, θα απαντά ο γράφων ή η γράφουσα επί τριημέρου, κι΄ύστερα, κι΄ύστερα -μα δεν υπάρχει ύστερα- θα γίνεται η αποκαθήλωση του αναρτημένου αρθίδιου κτλ, κτλ!
Κάτι σαν μπλογκομάζωξη δηλαδή σε ενιαίο χώρο, κάτι σαν την παλιά «βεντέτα» ή το «ρομάντζο» αλλά ηλεκτρονικό έτσι μου φάνηκε, αλλά είπα το ναι, γιατί έκατσα και σκέφτηκα: ρε μπας και βγει κάτι καλό μέσα απαυτή την μανέστρα;
Απάντησα θετικά λοιπόν στην καλή μου φίλη, διότι υπολόγισα και τα προσυμφωνηθέντα, δηλαδή του ότι θέλω γράφω, αρκεί να μη βρίζω και το βασικότερο τις μη ύπαρξης δέσμευσης χρόνου, για την παρουσίαση «εργασίας».
Όχι βέβαια ότι έχω έλλειψη χρόνου βρε αδελφέ, αυτός μου περσεύει, αλλά δεν αντέχω την εκδοτοπίεση γιατί όπως πρέπει να καταλάβατε αισθανόμουν ήδη μπλογκοδημοσιογράφος αλλά ήθελα να είμαι και ανεξάρτητος, κάτι σαν τον Μάκη δηλαδή!
Θα γράφω λοιπόν, όταν η γκλάβα μου αποφασίσει να γεννήσει θέμα!
Αυτά ήταν λοιπόν, τάπαμε και τα συμφωνήσαμε!
Και κει που φτιαχνόμουν και ονειρευόμουν και σχεδόν είχα σκεφτεί και το πρώτο μου αρθρίδιο, νάσου δεύτερο μέιλ.
Στην αρχή τρόμαξα, βρε μπας και με απόλυσε πριν ακόμα ξεκινήσω και πάνε στράφι τα όνειρα και οι ιδέες; γιατί από αυτές έχω πολλές.
Είναι να μη βάλω την γκλάβα μου να τις κατεβάσει, Νιαγάρας γίνεται.
Ρε σκέφτηκα μπας και έθεσα σκληρούς όρους και το μετάνιωσε η εκδότρια και χάσω την δουλειά και βρεθώ πάλι στην ανεργία;
Τέλος πάντων για να μη πολυλογράφω διαβάζω το δεύτερο μέιλ, και τι να δω; η νέα μου εκδοσυνεργάτρια μου ζητά να μεσολαβήσω και να την φέρω σε επαφή - που προφανώς είχε χαμένη - με άλλα δύο επιφανή μέλη τις μπλογκοπαρέας ώστε να συμμετάσχουν και αυτά στο κοινό εγχείρημα, διότι καθώς μου γράφει είναι απαραίτητοι και δίχως τις παρουσία τους πάει περίπατο η κατασκευή του ποικιλοκόλπου. κλπ και τα λειψά!
Και κει φίλοι μου αγαπημένοι που όπως προείπα ήμουνα αραχτός και σκότωνα μυίγας και διάφορα ενοχλητικά ζωύφια ξαπλωμένος στον κουνιστό καναπέ τις χασιέντας μου.
Έτσι είμαστε εμείς οι αριστερόστροφοι της θεωρίας, γιατί από πράξη χέστα!
Και έτσι πουλέτε, ανέλαβα χρέη αγγελιοφόρου - γραμματοκομιστή ή ότι θέλετε πέστε και άρχισαν λοιπόν τα μούπε - σούπα και να δούμε, και πως θα δούμε, και ξεκινάτε κι΄έφτακα, και βρέθηκα τώρα γω, στα τόσα μου, να αιστάνομαι, σαν προλυκειακή γκόμενοφιλενάδα που κουβαλάει ραβασάκια για να δέσει το σορόπι!
Και τώρα που η ώρα είναι κοντά τρίτη πρωινή και έλαβα το τελευταίο μέιλ κάθομαι και αναλογίζομαι: Ορέ τι θέλει ο Μάρτης στην σαρακοστή; τι σκατά ζητά ο καρφωτής στην Ακρόπολη; Χαθήκανε οι Γολγοθάδες;
Δεν ξέρω αν μετά από αυτά πούγραψα βρεθώ όξω από τον νυμφώνα. αλλά σίγουρα έστειλα ένα δείγμα λεύτερης γραφής και πως την αντιλαμβάνομαι!
Και τώρα αγαπητή μου φιλενάδα που ξέρεις ότι το κάρφωμα ούτε και συ θα αποφύγεις, θέλω να δω αν επιθυμείς ακόμα την συνδρομή μου στο εγχείρημα σου;
Φιλιά σε σένα, φιλιά σε όλους!
Ο Ιούδας σας


ΥΓ αν σας είπαν ότι ο Ιούδας κρεμάστηκε, σας κορόιδεψαν!