Παρασκευή 13 Απριλίου 2012
Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012
Η υπερεθνική ελίτ, η άλωση των ΜΜΕ και η ιντερνετική ζούγκλα
Τάκης Φωτόπουλος
Ενώ η κοινοβουλευτική Χούντα της ντόπιας τρόικας προχωρά
ακάθεκτη στην κατεδάφιση και των υπόλοιπων λαϊκών κατακτήσεων, καθώς και στην
παραχώρηση και του τελευταίου ίχνους εθνικής κυριαρχίας στην υπερεθνική ελίτ, η
«Αριστερά» μας, αντί να προχωρήσει στην άμεση σύμπηξη ενός προγραμματικού
Μετώπου, όπως αυτό που περιέγραψα στο τελευταίο άρθρο μου,[1][1] για την έξοδο από την καταστροφική κρίση που μας
επέβαλαν οι ελίτ μέσα από την άμεση έξοδο από ΕΕ, την μη αναγνώριση Χρέους και
Μνημονίων, την κοινωνικοποίηση Τραπεζών κ.λπ. και την δημιουργία των
προϋποθέσεων για αποδέσμευση από τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, ασχολείται
με το πως θα αυξήσει τα ποσοστά της στις επόμενες εκλογές! Και αυτό, στην
καλύτερη εκδοχή, επειδή δήθεν τίποτα από τα παραπάνω δεν μπορεί να γίνει μέχρι
να καταληφθεί (σε τρία τέρμινα!) η λαϊκή εξουσία. Στη χειρότερη εκδοχή--που
αποτελεί και απόπειρα καθαρής εξαπάτησης των λαϊκών στρωμάτων —η έξοδος από την
κρίση θα έλθει μέσα από τη διάλυση της Ευρωζώνης και μια πανευρωπαϊκή αλλαγή, η
οποία θα οδηγούσε στην εγκατάλειψη του επάρατου νεοφιλελευθερισμού (που
υποτίθεται είναι μια απλή...ιδεοληψία και όχι βαθιά θεσμική αλλαγή που επέβαλε
η παγκοσμιοποίηση!), ή μέσα από την έξοδο από το Ευρώ (αλλά όχι και την ΕΕ),
χωρίς βέβαια να γίνεται κουβέντα για αποδέσμευση από την διεθνοποιημένη
οικονομία της αγοράς!
Στο μεταξύ, η υπερεθνική ελίτ ....Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011
Σάββατο 27 Αυγούστου 2011
Οι ΝΑΤΟϊκοί «επαναστάτες» και η άθλια «Αριστερά»
Η ΝΑΤΟϊκή εγκληματική εκστρατεία εναντίον της Λιβύης ήδη φαίνεται να πετυχαίνει το στόχο της: την «αλλαγή καθεστώτος», που οδηγεί στην καταστροφή ακόμη ενός λαού, όπως προηγουμένως των λαών της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν και του Ιράκ.
Το «πεζικό» του ΝΑΤΟ είναι οι «επαναστάτες» της Βεγγάζης (των οποίων ηγούνται στελέχη της CIA!)1, οι οποίοι, όχι μόνο δεν κάνουν βήμα αν δεν τους ανοίξει πρώτα το δρόμο το ΝΑΤΟ, που με τα Απάτσι του κ.λπ. ξεπαστρεύει τους λαϊκούς αγωνιστές που μάχονται, όχι για τον Καντάφι, αλλά για την ανεξαρτησία της πατρίδας τους, αλλά και έχουν εκπαιδευτεί και καθοδηγούνται στις χερσαίες επιχειρήσεις από τις ειδικές δυνάμεις του.2 Φυσικά, το γεγονός ότι και αυτή η αλλαγή καθεστώτος, όπως και οι προηγούμενες, θεμελιώνεται στη διαίρεση του λαού και σε εξοντωτικό εμφύλιο πόλεμο δεν τους απασχολεί, αρκεί να μπορούν να εκμεταλλεύονται τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της χώρας.
Ηκρίσιμη διαφορά όμως αυτής της εκστρατείας είναι ότι εξασφάλισε ένα πρωτόγνωρο βαθμό συναίνεσης της «διεθνούς κοινότητας» ακόμη και της αυτοαποκαλούμενης «αντικαπιταλιστικής Αριστεράς»! Ετσι, σε αντίθεση με την εισβολή στο Ιράκ, τώρα είναι ενωμένη σύμπασα η υπερεθνική ελίτ, με επικεφαλής μάλιστα τη Γαλλία, που τότε είχε θυμηθεί τα ιδανικά της Γαλλικής Επανάστασης!
Ακόμη, χάρη στην ανοχή του φιλοδυτικού τμήματος της ρωσικής ελίτ, η υπερεθνική ελίτ εξασφάλισε και τυπική νομιμοποίηση από τον ΟΗΕ, που βλέπει απαθώς να βομβαρδίζονται νοσοκομεία, σχολεία και άμαχοι πληθυσμοί, χάριν της «προστασίας» τους, ενώ τα διεθνή ΜΜΕ, που ελέγχονται απόλυτα από την υπερεθνική ελίτ, ασχολούνται με τον επόμενο στόχο της υπερεθνικής ελίτ: τη Συρία. Και αυτό, αφού κατασκεύασαν τους μύθους για τις «σφαγές» των διαδηλωτών από τον Καντάφι, τους μαζικούς βιασμούς,3 τους μισθοφόρους κ.λπ., οι οποίοι αποδείχθηκαν όλοι γκεμπελικά ψέματα -που υιοθέτησε όμως η εκφυλισμένη «Αριστερά»! Και φυσικά πρωτοστατούν στην εκστρατεία αυτή τα αραβικά πελατειακά καθεστώτα, με επικεφαλής τα μεταλλαγμένα (δήθεν «επαναστατικά») καθεστώτα της Αιγύπτου και της Τυνησίας, που τώρα επιδίδονται στη συντριβή των ριζοσπαστικών τάσεων των εκεί εξεγέρσεων.
Ακόμη πιο κρίσιμο στοιχείο στη συναίνεση αυτή είναι η συμμετοχή του μη πελατειακού ισλαμικού ιρανικού καθεστώτος, καθώς και των παρακλαδιών του (Χεζμπολά, Χαμάς κ.λπ.), που υποστηρίζει τους Λίβυους «επαναστάτες» και έμμεσα τη ΝΑΤΟϊκή εκστρατεία (που καταδικάζει!). Τη μυωπική αυτή πολιτική, που θεμελιώνεται στο θρησκευτικό σκοταδισμό, θα πληρώσουν οι ίδιοι, σύντομα, πολύ ακριβά, εφ' όσον είναι οι επόμενοι στόχοι της υπερεθνικής ελίτ.
Δεν είναι άλλωστε περίεργο ότι η «νίκη» αυτή της υπερεθνικής ελίτ ήδη άνοιξε την όρεξη σε σημαντικά τμήματά της να μιλούν για τη χρησιμοποίηση του ίδιου επιτυχημένου τεχνάσματος (της υπόθαλψης εικονικών εξεγέρσεων, αλλά στην πραγματικότητα εμφύλιων πολέμων, π.χ. Λιβύη και Συρία), ή ακόμη και της εκμετάλλευσης πραγματικών εξεγέρσεων (π.χ. Αίγυπτος), με στόχο την επιβολή πελατειακού καθεστώτος όχι μόνο στα μικρά «κράτη-παρίες», αλλά ακόμη και σε μεγάλες δυνάμεις (π.χ. Ρωσία), που δεν έχουν πλήρως ενσωματωθεί στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας».4
Ηευρεία αυτή συναίνεση είχε σημαντικότατες επιπτώσεις σε σχέση με τη στάση της Αριστεράς (κρατικιστική, ελευθεριακή, Πράσινη κ.λπ.), ακόμη και της «αντισυστημικής», που, στο μεγαλύτερο μέρος της, συντάχθηκε με τους «επαναστάτες», δηλαδή το συνονθύλευμα μεσοαστών, ισλαμιστών, τζιχαντιστών της Αλ Κάιντα, τοπικών φυλών κ.λπ. που «επαναστάτησαν» κατά του καθεστώτος, όχι βέβαια γιατί ήθελαν αληθινή δημοκρατία (την οποία πράγματι δεν είχαν, ούτε βέβαια θα έχουν τώρα -βλ. Ιράκ, Αφγανιστάν κ.λπ.), αλλά γιατί δεν συμφωνούσαν είτε με τον κοσμικό χαρακτήρα του καθεστώτος είτε με το πλήρες κοινωνικό κράτος που είχε δημιουργήσει για την κάλυψη των βασικών αναγκών κάθε Λίβυου (δωρεάν υγεία, παιδεία, στέγαση, ελάχιστο εισόδημα 1.000 δολ.)5 και τη συνακόλουθη διανομή του πλούτου κ.λπ.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι γειτονιές της Τρίπολης, όπου γίνονται οι μεγαλύτερες μάχες των ΝΑΤΟϊκών «επαναστατών» με τη λαϊκή αντίσταση, που ακόμη και μετά την «ανατροπή» του Καντάφι συνεχίζεται αμείωτη ενάντια στη μεγαλύτερη (και κτηνωδέστερη!) πολεμική μηχανή του κόσμου, είναι οι εργατικές.6 Ο πραγματικά συστημικός ρόλος που παίζει αυτή η εκφυλισμένη «Αριστερά» έγινε φανερός όταν υποκριτικά στράφηκε κατά της ΝΑΤΟϊκής επίθεσης (υποστηρίζοντας όμως τους «επαναστάτες» που το προσκάλεσαν!), ενώ κάποιοι, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν δίστασαν να επικρίνουν την πιο ξενόδουλη ίσως κυβέρνηση στην ελληνική ιστορία, γιατί δεν αναγνώρισε άμεσα την ψευτο-κυβέρνηση των «επαναστατών» που διόρισε το ΝΑΤΟ...7
1. Patrick Cockburn, «The shady men backed by the West to displace Gaddafi», «The Independent» (3/4/2011). 2. Richard Norton-Taylor, «SAS troopers help co-ordinate rebel attacks», «Guardian», 24/8/2011 3. Βλ. π.χ. Patrick Cockburn, «Amnesty questions claim that Gaddafi ordered rape as weapon of war», «Independent», 24/6/2011. 4. «Russia needs democracy just like Libya does - McCain», RT, 25/8/2011: https://rt.com/news/russia-democracy-senator-mccain-091/ 5. Ian R. Crane entitled, «US cloaks lies with bigger lies», RT (12/5/2011): http://rt.com/news/us-lies-libya-laden-crane/ 6. Mohamed Madi, BBC News, 24/8/2011: http://www.bbc.co.uk/news/world-africa-14654001#story_continues_2 7. Βλ. ανακοίνωση ΣΥΡΙΖΑ 22/8/2011.
* Η πλήρης εκδοχή του άρθρου δημοσιεύεται εδώ: http://www.inclusivedemocracy.org /fotopoulos/
πηγή: Ελευθεροτυπία
Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011
Eξεγέρσεις και χούντες
του Τάκη Φωτόπουλου
Ενώ ο Αραβικός κόσμος, από τη Τυνησία μέχρι την Αίγυπτο και από την Υεμένη μέχρι την Ιορδανία, με μεγαλειώδεις λαϊκές εξεγέρσεις αγωνίζεται να ανατρέψει τα διεφθαρμένα καθεστώτα (και όχι απλά τα πρόσωπα) που είχαν επιβάλλει οι ξένες μαζί με τις ντόπιες ελίτ, η κοινοβουλευτική Χούντα στη χώρα μας, επίσης σε σύμπνοια με τις ξένες και ντόπιες ελίτ, προχωρά αδίστακτα στην κατεδάφιση των κοινωνικών κατακτήσεων πολλών δεκαετιών. Έτσι, αντιμετωπίζει άνετα τις μεν αποσπασματικές συνδικαλιστικές ενέργειες με την δοκιμασμένη τακτική του «διαίρει και βασίλευε», τα δε κινήματα ανυπακοής τύπου «δεν πληρώνω» με την ποινικοποίηση της μη πληρωμής—έχοντας συνείδηση ότι είναι μύθος πως η τακτική Γκάντι θα μπορούσε να ανατρέψει Χούντες, όπως δήθεν έδιωξε τους Άγγλους! Όλα αυτά βέβαια συνοδευόμενα από την άγρια κρατική καταστολή, είτε αυτή παίρνει τη μορφή των «παράνομων και καταχρηστικών» απεργιών, είτε των επιτάξεων, ή, τέλος, της ωμής φυσικής βίας που σήμερα οδηγεί στην μερική εφαρμογή του στρατιωτικού Νόμου
(Σέρρες), τη στρατοκράτηση περιοχών (Κερατέα) κ.λπ. και, αύριο, σε περίπτωση εξέγερσης, στη μετατροπή της σε «στρατιωτική Χούντα με κοινοβουλευτικό μανδύα», μέσα από την επιβολή «κατάστασης ανάγκης»...
Ο όρος, επομένως, «κοινοβουλευτική Χούντα» που εισήγαγα από την αρχή της κρίσης δικαιώνεται απόλυτα σήμερα εφόσον το «τσουνάμι» των καταστροφικών για τα λαϊκά στρώματα
μέτρων έχει γίνει χωρίς την παραμικρή λαϊκή νομιμοποίηση, δεδομένου ότι το εκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ πρόβλεπε ακριβώς τα αντίθετα των μέτρων αυτών, ενώ αρνήθηκε θρασύτατα κάθε δημοψήφισμα γι’ αυτά. Ακόμη, τα ίδια τα μέτρα εισάγονται με συνοπτικές διαδικασίες «αποφασίζουμε και διατάσσουμε», μετά από «διάλογους-ανέκδοτα» που στοχεύουν σε διακοσμητικές αλλαγές των ειλημμένων αποφάσεων.
Παρόλα αυτά, τα κόμματα της κοινοβουλευτικής Αριστεράς άμεσα η έμμεσα αναγνωρίζουν την Χούντα, εφόσον εξακολουθούν να παραμένουν στη Βουλή αντί να αποχωρήσουν ομαδικά και να καλέσουν τον λαό σε ένα μαζικό απεργιακό κίνημα διαρκείας με μοναδικό αίτημα το δημοψήφισμα για την κατάργηση όλων των μέτρων της Χούντας και την συνακόλουθη κατάστρωση άλλης οικονομικής στρατηγικής, πέρα βέβαια από τη τρόικα, την ΕΕ και την ΟΝΕ. Μιας στρατηγικής, που θα εξανάγκαζε τις ελίτ να πληρώσουν τη κρίση που οι ίδιες δημιούργησαν αλλά και θα έβαζε τα θεμέλια για μια αυτοδύναμη οικονομική ανάπτυξη.[i]
Όσον αφορά στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, ένα τμήμα της δεν θέτει θέμα μονομερούς εξόδου από την ΕΕ αλλά παρόλα αυτά προτείνει στάση πληρωμών, έξοδο από την ΟΝΕ κ.λπ., που
όχι μόνο είναι ουτοπικές λύσεις μέσα στην ΕΕ, αλλά και άσχετες με τις «τομές» της Χούντας («απελευθερώσεις» επαγγελμάτων, ελαστικοποίηση εργασίας κ.λπ.) που αφορούν τις γενικότερες δεσμεύσεις μας από την ΕΕ, και όχι απλά το Χρέος.
Άλλο τμήμα της συνδέει την έξοδο από την ΕΕ με την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας,
έμμεσα παραπέμποντας το θέμα στις ελληνικές καλένδες! Τέλος, η ελευθεριακή
Αριστερά βασικά «περί άλλα τυρβάζει» (θέματα ατομικών δικαιωμάτων,
αυτο-οργάνωση για την αυτο-οργάνωση κ.λπ.).
Στο ζοφερό αυτό κλίμα συμβάλλουν και δύο νεόκοπες, αλλά όχι άσχετες μεταξύ τους κινήσεις εφόσον και οι δύο ανήκουν στον «πατριωτικό» χώρο, όπου πρωταρχικό ρόλο παίζουν οι
αντιθέσεις μεταξύ κρατών-εθνών και όχι οι αντιθέσεις μεταξύ ελίτ και λαϊκών
στρωμάτων που διαπερνούν τα κράτη. Για την πρώτη, στον χώρο της δεξιάς,[ii] οι κοινωνικές
εξεγέρσεις στον Αραβικό κόσμο είναι ...«μεταδοτική ασθένεια», για την αποφυγή
της οποίας συνιστώνται, μεταξύ άλλων, «οικονομικές μεταρρυθμίσεις
προσανατολισμένες στην ανάπτυξη και στην φιλελευθεροποίηση των αγορών»--δηλαδή,
μια «πατριωτική» παραλλαγή των μέτρων που επιβάλλουν σήμερα οι ντόπιες και
ξένες ελίτ! Η δεύτερη[iii], ξεκινώντας με βάση την ανόητη συνωμοσιολογική «θεωρία» του «σοκ και δέους» (που δεν έχει καμιά σχέση με συστημική, ή ακόμη και σοβαρή θεωρητική, ανάλυση) «ερμηνεύει» την εξάρτηση της χώρας «από την υπερδύναμη» κυρίως με πολιτικά και πολιτιστικά
κριτήρια. Έτσι, έμμεσα αποπροσανατολίζει από την πραγματική αιτία της σημερινής
παγκόσμιας κρίσης, δηλαδή, τη συγκέντρωση οικονομικής και πολιτικής εξουσίας
μέσα από το σύστημα της καπιταλιστικής διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς
και την αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Δεν είναι λοιπόν περίεργες οι κατάφωρες
αντιφάσεις της «πατριωτικής Αριστεράς» που από τη μια μεριά μιλά για την
«προσπάθεια δημιουργίας συνθηκών που θα οδηγήσουν μέσω της παγκοσμιοποίησης της
Αγοράς σε μια παγκοσμιοποιημένη Κοινωνία Υπερεθνικού χαρακτήρα υπό την αιγίδα
της Υπερδύναμης» και από την άλλη προτείνει συμμαχίες με χώρες που
«αντιστέκονται» στη διαδικασία αυτή (Κίνα, Ρωσία, Ινδίες κ.α.)—δηλαδή με χώρες
που πρωτοστατούν σήμερα στη διαδικασία για την εντατικοποίηση της
παγκοσμιοποίησης και της απελευθέρωσης των αγορών: τις πολιτικές της Τρόικας!
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι θα έπρεπε, εναλλακτικά, να κάνουμε συμμαχία με εγκληματικά
κράτη όπως το Σιωνιστικό Ισραήλ—όπως κάνει σήμερα η Χούντα..
(για τον αξέχαστο φίλο και αγωνιστή Αντρέα Τσούμπο)
[i] Βλ.
π.χ. Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο
της υπερεθνικής ελίτ (Γόρδιος Νοέμ. 2010)
[ii] Βλ. Β. Μαρκεζίνη, “Ε”, 2/2/201
[iii] Βλ. την «Κίνηση Ανεξάρτητων πολιτών» του Μίκη
Θεοδωράκη, “Ε”, 7/2/2011
Πηγή:
Ελευθεροτυπία (12 Φλεβάρη 2011)
Ενώ ο Αραβικός κόσμος, από τη Τυνησία μέχρι την Αίγυπτο και από την Υεμένη μέχρι την Ιορδανία, με μεγαλειώδεις λαϊκές εξεγέρσεις αγωνίζεται να ανατρέψει τα διεφθαρμένα καθεστώτα (και όχι απλά τα πρόσωπα) που είχαν επιβάλλει οι ξένες μαζί με τις ντόπιες ελίτ, η κοινοβουλευτική Χούντα στη χώρα μας, επίσης σε σύμπνοια με τις ξένες και ντόπιες ελίτ, προχωρά αδίστακτα στην κατεδάφιση των κοινωνικών κατακτήσεων πολλών δεκαετιών. Έτσι, αντιμετωπίζει άνετα τις μεν αποσπασματικές συνδικαλιστικές ενέργειες με την δοκιμασμένη τακτική του «διαίρει και βασίλευε», τα δε κινήματα ανυπακοής τύπου «δεν πληρώνω» με την ποινικοποίηση της μη πληρωμής—έχοντας συνείδηση ότι είναι μύθος πως η τακτική Γκάντι θα μπορούσε να ανατρέψει Χούντες, όπως δήθεν έδιωξε τους Άγγλους! Όλα αυτά βέβαια συνοδευόμενα από την άγρια κρατική καταστολή, είτε αυτή παίρνει τη μορφή των «παράνομων και καταχρηστικών» απεργιών, είτε των επιτάξεων, ή, τέλος, της ωμής φυσικής βίας που σήμερα οδηγεί στην μερική εφαρμογή του στρατιωτικού Νόμου(Σέρρες), τη στρατοκράτηση περιοχών (Κερατέα) κ.λπ. και, αύριο, σε περίπτωση εξέγερσης, στη μετατροπή της σε «στρατιωτική Χούντα με κοινοβουλευτικό μανδύα», μέσα από την επιβολή «κατάστασης ανάγκης»...
Ο όρος, επομένως, «κοινοβουλευτική Χούντα» που εισήγαγα από την αρχή της κρίσης δικαιώνεται απόλυτα σήμερα εφόσον το «τσουνάμι» των καταστροφικών για τα λαϊκά στρώματα
μέτρων έχει γίνει χωρίς την παραμικρή λαϊκή νομιμοποίηση, δεδομένου ότι το εκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ πρόβλεπε ακριβώς τα αντίθετα των μέτρων αυτών, ενώ αρνήθηκε θρασύτατα κάθε δημοψήφισμα γι’ αυτά. Ακόμη, τα ίδια τα μέτρα εισάγονται με συνοπτικές διαδικασίες «αποφασίζουμε και διατάσσουμε», μετά από «διάλογους-ανέκδοτα» που στοχεύουν σε διακοσμητικές αλλαγές των ειλημμένων αποφάσεων.
Παρόλα αυτά, τα κόμματα της κοινοβουλευτικής Αριστεράς άμεσα η έμμεσα αναγνωρίζουν την Χούντα, εφόσον εξακολουθούν να παραμένουν στη Βουλή αντί να αποχωρήσουν ομαδικά και να καλέσουν τον λαό σε ένα μαζικό απεργιακό κίνημα διαρκείας με μοναδικό αίτημα το δημοψήφισμα για την κατάργηση όλων των μέτρων της Χούντας και την συνακόλουθη κατάστρωση άλλης οικονομικής στρατηγικής, πέρα βέβαια από τη τρόικα, την ΕΕ και την ΟΝΕ. Μιας στρατηγικής, που θα εξανάγκαζε τις ελίτ να πληρώσουν τη κρίση που οι ίδιες δημιούργησαν αλλά και θα έβαζε τα θεμέλια για μια αυτοδύναμη οικονομική ανάπτυξη.[i]
Όσον αφορά στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, ένα τμήμα της δεν θέτει θέμα μονομερούς εξόδου από την ΕΕ αλλά παρόλα αυτά προτείνει στάση πληρωμών, έξοδο από την ΟΝΕ κ.λπ., που
όχι μόνο είναι ουτοπικές λύσεις μέσα στην ΕΕ, αλλά και άσχετες με τις «τομές» της Χούντας («απελευθερώσεις» επαγγελμάτων, ελαστικοποίηση εργασίας κ.λπ.) που αφορούν τις γενικότερες δεσμεύσεις μας από την ΕΕ, και όχι απλά το Χρέος.
Άλλο τμήμα της συνδέει την έξοδο από την ΕΕ με την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας,
έμμεσα παραπέμποντας το θέμα στις ελληνικές καλένδες! Τέλος, η ελευθεριακή
Αριστερά βασικά «περί άλλα τυρβάζει» (θέματα ατομικών δικαιωμάτων,
αυτο-οργάνωση για την αυτο-οργάνωση κ.λπ.).
Στο ζοφερό αυτό κλίμα συμβάλλουν και δύο νεόκοπες, αλλά όχι άσχετες μεταξύ τους κινήσεις εφόσον και οι δύο ανήκουν στον «πατριωτικό» χώρο, όπου πρωταρχικό ρόλο παίζουν οι
αντιθέσεις μεταξύ κρατών-εθνών και όχι οι αντιθέσεις μεταξύ ελίτ και λαϊκών
στρωμάτων που διαπερνούν τα κράτη. Για την πρώτη, στον χώρο της δεξιάς,[ii] οι κοινωνικές
εξεγέρσεις στον Αραβικό κόσμο είναι ...«μεταδοτική ασθένεια», για την αποφυγή
της οποίας συνιστώνται, μεταξύ άλλων, «οικονομικές μεταρρυθμίσεις
προσανατολισμένες στην ανάπτυξη και στην φιλελευθεροποίηση των αγορών»--δηλαδή,
μια «πατριωτική» παραλλαγή των μέτρων που επιβάλλουν σήμερα οι ντόπιες και
ξένες ελίτ! Η δεύτερη[iii], ξεκινώντας με βάση την ανόητη συνωμοσιολογική «θεωρία» του «σοκ και δέους» (που δεν έχει καμιά σχέση με συστημική, ή ακόμη και σοβαρή θεωρητική, ανάλυση) «ερμηνεύει» την εξάρτηση της χώρας «από την υπερδύναμη» κυρίως με πολιτικά και πολιτιστικά
κριτήρια. Έτσι, έμμεσα αποπροσανατολίζει από την πραγματική αιτία της σημερινής
παγκόσμιας κρίσης, δηλαδή, τη συγκέντρωση οικονομικής και πολιτικής εξουσίας
μέσα από το σύστημα της καπιταλιστικής διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς
και την αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Δεν είναι λοιπόν περίεργες οι κατάφωρες
αντιφάσεις της «πατριωτικής Αριστεράς» που από τη μια μεριά μιλά για την
«προσπάθεια δημιουργίας συνθηκών που θα οδηγήσουν μέσω της παγκοσμιοποίησης της
Αγοράς σε μια παγκοσμιοποιημένη Κοινωνία Υπερεθνικού χαρακτήρα υπό την αιγίδα
της Υπερδύναμης» και από την άλλη προτείνει συμμαχίες με χώρες που
«αντιστέκονται» στη διαδικασία αυτή (Κίνα, Ρωσία, Ινδίες κ.α.)—δηλαδή με χώρες
που πρωτοστατούν σήμερα στη διαδικασία για την εντατικοποίηση της
παγκοσμιοποίησης και της απελευθέρωσης των αγορών: τις πολιτικές της Τρόικας!
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι θα έπρεπε, εναλλακτικά, να κάνουμε συμμαχία με εγκληματικά
κράτη όπως το Σιωνιστικό Ισραήλ—όπως κάνει σήμερα η Χούντα..
[i] Βλ.
π.χ. Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο
της υπερεθνικής ελίτ (Γόρδιος Νοέμ. 2010)
[ii] Βλ. Β. Μαρκεζίνη, “Ε”, 2/2/201
[iii] Βλ. την «Κίνηση Ανεξάρτητων πολιτών» του Μίκη
Θεοδωράκη, “Ε”, 7/2/2011
Πηγή:
Ελευθεροτυπία (12 Φλεβάρη 2011)
Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010
την του κοινού βοήθεια!
Ρε κοίτα απορία που έχει ο άνθρωπος; Που λέτε, σήμερα το πρωί άκουγα τον πρόεδρο των βενζινοπωλών – και πολύ το φχαριστήθηκα -να επιμένει ότι σε περίπτωση που συλληφθεί συνάδελφος του να κλέβει τον καταναλωτή, πρέπει άμεσα να του αφαιρείτε η άδεια λειτουργίας και ακόμη να μην έχει το δικαίωμα να την μεταβιβάσει σε άλλον.
Συνομιλητής του ήταν ο Γενικός γραμματέας του Υπουργείου ο οποίος υποστήριζε ότι - σύμφωνα με το υπό κατάθεση νομοσχέδιο - πρώτα θα επιβάλετε πρόστιμο και σε περίπτωση υποτροπής θα του αφαιρείτε η άδεια!
Και απόρησα και συνεχίζω να απορώ ο ανθρωπάκος, γιατί ρε παιδιά ο Πρόεδρος να εμφανίζεται βασιλικότερος του Βασιλέως;
Στιγμιαία μου πέρασε μια σκέψη -ευτυχώς μου έφυγε- ρε μπας και η Κυβέρνηση δεν θέλει να συγκρουστεί με τις εταιρείες πετρελαιοειδών διότι σε αυτές ανήκουν πολλά εκ των πρατηρίων;
Μήπως με ένα πρόστιμο –έστω και αυξημένο-τους δίνει μια ευκαιρία;
Αλλά πάλι σκέφτηκα, δεν μπορεί μια σοσιαλιστική κυβέρνηση – γιαυτό βέβαια και μούφυγε η κακιά σκέψη - να στηρίζει έτσι φανερά τα συμφέροντα των εταιρειών.
Άλυτος μου φαντάζει τούτος δω ο γρίφος.
το κοινό τι έχει να πει γιαυτό;
Καλή Χρονιά να έχουμε!
Η φωτογραφία κλεμμένη
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)