Τα κοινόχρηστά μας και ο χωρισμός

Από την Λίνα Γιάνναρου

Πώς το ’πε να δεις ο πατέρας του Λευτέρη; «Κάποτε μαθαίναμε για ζευγάρια ότι χωρίζουν και ξέραμε γιατί. Είτε θα υπήρχε τρίτος άνθρωπος είτε θα έπεφτε ξύλο. Τώρα μαθαίνεις ότι χωρίζουν και ούτε καταλαβαίνεις γιατί κι ούτε και ρωτάς. Ακου “ασυμφωνία χαρακτήρων”...» Ο άνθρωπος ξεσπάθωσε μαθαίνοντας για «ένα ακόμα» διαζύγιο στον κύκλο του γιου του, αλλά στην πραγματικότητα δεν αναπολεί εκείνα τα χρόνια, τα χρόνια της σιωπής. Στο βάθος ξέρει, ίσως μάλιστα και λίγο να χαίρεται «τα σημερινά παιδιά», τα τρελά, που μένουν πάντοτε ανικανοποίητα.

Αχ, πόσο πιο εύκολα θα ήταν τα πράγματα χωρίς αυτό το μαμούνι μέσα μας, που σαν την παράφορη ζήλεια δεν μας αφήνει σε ησυχία. Οχι σε γάμο δε στεριώνεις, ούτε σε δουλειά. Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα εάν αρκούσε αυτό το «την υγειά μας να ’χουμε και όλα γίνονται» - κι ας είναι αυτή μια μεγάλη αλήθεια. Αλλά όχι. Εκεί, οι κορυφές μας όλο να ψηλώνουν. Η γκρίνια και μια αόριστη, ασαφής ανυπομονησία να έχουν γίνει το μοτίβο μας - το τερατάκι μέσα μας να πεινάει συνεχώς.
Η Τίνα άφησε τη θέση της στην εταιρεία για να ξεκινήσει καριέρα σεναριογράφου, η Χαριτίνη χρεώθηκε ώς τον λαιμό για να ζήσει κοντά στη θάλασσα, η Βασιλική χώρισε μετά δέκα χρόνια γάμου ψάχνοντας «δεν ξέρω τι, κάτι». Τι μας φταίει, κανείς δεν ξέρει. Μαθαίνουμε τα νέα από παλιούς συμμαθητές που είναι ήδη στο δεύτερο παιδί, στο εξοχικό, στην ιδιότυπη «σιγουριά» ενός δανείου και αισθανόμαστε μικρά τσιμπήματα στην καρδιά (ζήλεια;). Θα ’ταν όλα πιο απλά, νομίζουμε, πάντα ερωτευμένοι με τον/τη «σύζυγο» (ή είναι ψέμα;), κλείνοντας καλά την πόρτα του γραφείου πίσω μας κάθε μεσημέρι, ευτυχείς με την έξοδο στο ταβερνάκι της γειτονιάς, καμία απαίτηση του ουρανίσκου, χωρίς τίποτα να πνίξουμε στο ποτό (ή μήπως κι αυτό είναι μια πλάνη;) και με τίποτα να μας πνίγει - πάντα γελαστοί και γελασμένοι, όπως θα έλεγε και ο Αλκαίος (ο Αλκης).
Εντάξει, δεν είναι νέο ότι, εκτός από ανίκητοι, είναι και μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι. Αλλά οι υπόλοιποι δεν είναι ανάγκη να αυτομαστιγωνόμαστε. Ναι, οι τριαντάρηδες βρίσκονται στον πυρήνα μιας γενιάς που μπουρδουκλώνεται στο νήμα την άκρη του οποίου ψάχνει. Αλλά όπως σε όλα, υπάρχουν και εδώ δύο πλευρές.
Το μαμούνι μάς κουρδίζει όπως το κλειδί στην πλάτη των παλιών παιχνιδιών. Χάρη σ’ αυτό προχωράμε (χωρίς να χρειαζόμαστε κάποιον να μας σπρώχνει). Αυτό που νομίζουμε για βαρίδι είναι στην πραγματικότητα αερόστατο. Η φλόγα στα πανιά μας. Θα το μαρτυρήσουν όλοι: Αφήνοντας «σίγουρες», αλλά λειψές σχέσεις ή θέσεις, δίνουμε ευκαιρία και στον εαυτό μας, αλλά και στους γύρω μας. Προφανώς, δεν υπάρχουν εγγυήσεις. Φυτεύεις έναν νέο σπόρο και περιμένεις να «πιάσει». Αλλά και τίποτα τελικά να μην αποτολμήσουμε και μια ζωή ανικανοποίητοι να μείνουμε (και αιωνίως σε ψυχοθεραπεία), θα έχουμε αφρατέψει το έδαφος για άλλους - θα ’χουν δει τη φλόγα στα μάτια.
Γι’ αυτό, Λευτέρη, πες στον μπαμπά σου να μην απορεί που χωρίζουμε ανελέητα και δουλεύουμε σε μπαρ σε αναμονή της δικής μας «ευκαιρίας» μας στη ζωή. Αυτά τα κοινόχρηστα έχουμε να πληρώσουμε. Και δεν δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν.
Καθημερινή