Οι ΝΑΤΟϊκοί «επαναστάτες» και η άθλια «Αριστερά»

Του ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ

Η ΝΑΤΟϊκή εγκληματική εκστρατεία εναντίον της Λιβύης ήδη φαίνεται να πετυχαίνει το στόχο της: την «αλλαγή καθεστώτος», που οδηγεί στην καταστροφή ακόμη ενός λαού, όπως προηγουμένως των λαών της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν και του Ιράκ.

Το «πεζικό» του ΝΑΤΟ είναι οι «επαναστάτες» της Βεγγάζης (των οποίων ηγούνται στελέχη της CIA!)1, οι οποίοι, όχι μόνο δεν κάνουν βήμα αν δεν τους ανοίξει πρώτα το δρόμο το ΝΑΤΟ, που με τα Απάτσι του κ.λπ. ξεπαστρεύει τους λαϊκούς αγωνιστές που μάχονται, όχι για τον Καντάφι, αλλά για την ανεξαρτησία της πατρίδας τους, αλλά και έχουν εκπαιδευτεί και καθοδηγούνται στις χερσαίες επιχειρήσεις από τις ειδικές δυνάμεις του.2 Φυσικά, το γεγονός ότι και αυτή η αλλαγή καθεστώτος, όπως και οι προηγούμενες, θεμελιώνεται στη διαίρεση του λαού και σε εξοντωτικό εμφύλιο πόλεμο δεν τους απασχολεί, αρκεί να μπορούν να εκμεταλλεύονται τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της χώρας.

Ηκρίσιμη διαφορά όμως αυτής της εκστρατείας είναι ότι εξασφάλισε ένα πρωτόγνωρο βαθμό συναίνεσης της «διεθνούς κοινότητας» ακόμη και της αυτοαποκαλούμενης «αντικαπιταλιστικής Αριστεράς»! Ετσι, σε αντίθεση με την εισβολή στο Ιράκ, τώρα είναι ενωμένη σύμπασα η υπερεθνική ελίτ, με επικεφαλής μάλιστα τη Γαλλία, που τότε είχε θυμηθεί τα ιδανικά της Γαλλικής Επανάστασης!

Ακόμη, χάρη στην ανοχή του φιλοδυτικού τμήματος της ρωσικής ελίτ, η υπερεθνική ελίτ εξασφάλισε και τυπική νομιμοποίηση από τον ΟΗΕ, που βλέπει απαθώς να βομβαρδίζονται νοσοκομεία, σχολεία και άμαχοι πληθυσμοί, χάριν της «προστασίας» τους, ενώ τα διεθνή ΜΜΕ, που ελέγχονται απόλυτα από την υπερεθνική ελίτ, ασχολούνται με τον επόμενο στόχο της υπερεθνικής ελίτ: τη Συρία. Και αυτό, αφού κατασκεύασαν τους μύθους για τις «σφαγές» των διαδηλωτών από τον Καντάφι, τους μαζικούς βιασμούς,3 τους μισθοφόρους κ.λπ., οι οποίοι αποδείχθηκαν όλοι γκεμπελικά ψέματα -που υιοθέτησε όμως η εκφυλισμένη «Αριστερά»! Και φυσικά πρωτοστατούν στην εκστρατεία αυτή τα αραβικά πελατειακά καθεστώτα, με επικεφαλής τα μεταλλαγμένα (δήθεν «επαναστατικά») καθεστώτα της Αιγύπτου και της Τυνησίας, που τώρα επιδίδονται στη συντριβή των ριζοσπαστικών τάσεων των εκεί εξεγέρσεων.

Ακόμη πιο κρίσιμο στοιχείο στη συναίνεση αυτή είναι η συμμετοχή του μη πελατειακού ισλαμικού ιρανικού καθεστώτος, καθώς και των παρακλαδιών του (Χεζμπολά, Χαμάς κ.λπ.), που υποστηρίζει τους Λίβυους «επαναστάτες» και έμμεσα τη ΝΑΤΟϊκή εκστρατεία (που καταδικάζει!). Τη μυωπική αυτή πολιτική, που θεμελιώνεται στο θρησκευτικό σκοταδισμό, θα πληρώσουν οι ίδιοι, σύντομα, πολύ ακριβά, εφ' όσον είναι οι επόμενοι στόχοι της υπερεθνικής ελίτ.

Δεν είναι άλλωστε περίεργο ότι η «νίκη» αυτή της υπερεθνικής ελίτ ήδη άνοιξε την όρεξη σε σημαντικά τμήματά της να μιλούν για τη χρησιμοποίηση του ίδιου επιτυχημένου τεχνάσματος (της υπόθαλψης εικονικών εξεγέρσεων, αλλά στην πραγματικότητα εμφύλιων πολέμων, π.χ. Λιβύη και Συρία), ή ακόμη και της εκμετάλλευσης πραγματικών εξεγέρσεων (π.χ. Αίγυπτος), με στόχο την επιβολή πελατειακού καθεστώτος όχι μόνο στα μικρά «κράτη-παρίες», αλλά ακόμη και σε μεγάλες δυνάμεις (π.χ. Ρωσία), που δεν έχουν πλήρως ενσωματωθεί στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας».4

Ηευρεία αυτή συναίνεση είχε σημαντικότατες επιπτώσεις σε σχέση με τη στάση της Αριστεράς (κρατικιστική, ελευθεριακή, Πράσινη κ.λπ.), ακόμη και της «αντισυστημικής», που, στο μεγαλύτερο μέρος της, συντάχθηκε με τους «επαναστάτες», δηλαδή το συνονθύλευμα μεσοαστών, ισλαμιστών, τζιχαντιστών της Αλ Κάιντα, τοπικών φυλών κ.λπ. που «επαναστάτησαν» κατά του καθεστώτος, όχι βέβαια γιατί ήθελαν αληθινή δημοκρατία (την οποία πράγματι δεν είχαν, ούτε βέβαια θα έχουν τώρα -βλ. Ιράκ, Αφγανιστάν κ.λπ.), αλλά γιατί δεν συμφωνούσαν είτε με τον κοσμικό χαρακτήρα του καθεστώτος είτε με το πλήρες κοινωνικό κράτος που είχε δημιουργήσει για την κάλυψη των βασικών αναγκών κάθε Λίβυου (δωρεάν υγεία, παιδεία, στέγαση, ελάχιστο εισόδημα 1.000 δολ.)5 και τη συνακόλουθη διανομή του πλούτου κ.λπ.

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι γειτονιές της Τρίπολης, όπου γίνονται οι μεγαλύτερες μάχες των ΝΑΤΟϊκών «επαναστατών» με τη λαϊκή αντίσταση, που ακόμη και μετά την «ανατροπή» του Καντάφι συνεχίζεται αμείωτη ενάντια στη μεγαλύτερη (και κτηνωδέστερη!) πολεμική μηχανή του κόσμου, είναι οι εργατικές.6 Ο πραγματικά συστημικός ρόλος που παίζει αυτή η εκφυλισμένη «Αριστερά» έγινε φανερός όταν υποκριτικά στράφηκε κατά της ΝΑΤΟϊκής επίθεσης (υποστηρίζοντας όμως τους «επαναστάτες» που το προσκάλεσαν!), ενώ κάποιοι, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν δίστασαν να επικρίνουν την πιο ξενόδουλη ίσως κυβέρνηση στην ελληνική ιστορία, γιατί δεν αναγνώρισε άμεσα την ψευτο-κυβέρνηση των «επαναστατών» που διόρισε το ΝΑΤΟ...7

1. Patrick Cockburn, «The shady men backed by the West to displace Gaddafi», «The Independent» (3/4/2011). 2. Richard Norton-Taylor, «SAS troopers help co-ordinate rebel attacks», «Guardian», 24/8/2011 3. Βλ. π.χ. Patrick Cockburn, «Amnesty questions claim that Gaddafi ordered rape as weapon of war», «Independent», 24/6/2011. 4. «Russia needs democracy just like Libya does - McCain», RT, 25/8/2011: https://rt.com/news/russia-democracy-senator-mccain-091/ 5. Ian R. Crane entitled, «US cloaks lies with bigger lies», RT (12/5/2011): http://rt.com/news/us-lies-libya-laden-crane/ 6. Mohamed Madi, BBC News, 24/8/2011: http://www.bbc.co.uk/news/world-africa-14654001#story_continues_2 7. Βλ. ανακοίνωση ΣΥΡΙΖΑ 22/8/2011.
* Η πλήρης εκδοχή του άρθρου δημοσιεύεται εδώ: http://www.inclusivedemocracy.org /fotopoulos/
πηγή: Ελευθεροτυπία