Τρίτη 24 Αυγούστου 2010

γράμμα από τον γιώργο!


Γειά σου Γιάννη,
Κοίτα κάτι ενδιαφέρον που διάβασα κάπου*. Δηλαδή η Ελλάδα μπορούσε να επαναδιαπραγματευτεί τους όρους αποπληρωμής του χρέους πριν την υπογραφη του Μνημονίου, και όλοι (οι ξένοι δανειστές) θα έτρεχαν να μειώσουν κατά πολύ τις απαιτήσεις τους (όπως στο Ντουμπάι) γιατί αλλιώς θα έπαιρναν αρ(τ)ίδια.... Ενώ μετά την κίνηση του Τζέφρυ (ΓΑΠ) τώρα παίρνουμε εμείς αρ(τ)ίδια και αν υπάρχουν και αυτά...!!!!

Ελλάδα
Το συνολικό χρέος της Ελλάδας πριν από την έγκριση του πακέτου ‘στήριξης’ ανέρχονταν, περίπου, στα 300 με 320 δις ευρώ. Το χρέος αυτό κατέχονταν από διεθνείς τράπεζες και δεν επιβαρύνονταν από εμπράγματες ασφάλειες επί της ελληνικής περιουσίας. Αυτό σήμαινε πως σε περίπτωση καθυστέρησης, από την πλευρά της Ελλάδας, να πληρώσει τους τόκους των δανείων της, οι δανειστές δε μπορούσαν διεκδικήσουν ελληνική περιουσία αλλά μόνο να προσπαθήσουν να επαναδιαπραγματευτούν τους όρους αποπληρωμής.
Καθώς, όμως, μετά την ελληνική κρίση το ενδεχόμενο της αδυναμίας της Ελλάδας να αποπληρώσει εις ολόκληρο τα δάνεια της αυξήθηκε δραματικά, οι δανειστές βρέθηκαν να κινδυνεύουν να χάσουν ποσοστό των χρημάτων τους. Γι’ αυτό το λόγο ζητήθηκε η συνδρομή του έξυπνου χρήματος ώστε διασφαλιστούν τα συμφέροντα τους. Το ρόλο του διαμεσολαβητή μεταξύ δανειστών και Ελλάδας ανέλαβαν το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και η ΕΕ. Κάτω από την πίεση των εξελίξεων, όμως, και από τη δραματική αποτυχία της Ελλάδας να τις προβλέψει και έτσι να τις προλάβει, η χώρα ωθήθηκε στην αποδοχή μίας συμφωνίας με 4 διαφορετικές πτυχές, που καμία από τις οποίες δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα της αλλά μόνο αυτά των δανειστών της.

Έτσι, η Ελλάδα:
α) συμφώνησε να λάβει 110 δις ευρώ από το πακέτο στήριξης ώστε να αποπληρώσει προηγούμενα δάνεια αλλά και να χρηματοδοτήσει τις τράπεζες, με το σύνολο του ποσού του πακέτου στήριξης να καλύπτεται από εμπράγματες ασφάλειες επί της περιουσίας του ελληνικού δημοσίου. Με αυτόν τρόπο θα βρεθεί να χρωστά τόσο στο ΔΝΤ, όσο και σε χώρες της ΕΕ, ενώ πρωτύτερα χρωστούσε μόνο σε τράπεζες.
β) συμφώνησε να ενταχθεί στο πρόγραμμα αγοράς κρατικών ομολόγων της από την ΕΚΤ, η οποία εκτιμάται ότι έχει αγοράσει ελληνικά κρατικά ομόλογα στη δευτερογενή αγορά αξίας 30 με 50 δισεκατομμύρια ευρώ, τα οποία, επίσης, σύμφωνα με τις περισσότερες ενδείξεις έχουν επιβαρυνθεί με εμπράγματες ασφάλειες
γ) συμφώνησε να ενταχθούν οι τράπεζες στο πρόγραμμα χρηματοδότησης τους από την ΕΚΤ με την κατάθεση σε αυτήν ελληνικών ομολόγων ως εγγύηση, τα οποία, ωστόσο και πάλι είναι καλυμμένα και έτσι επιβαρυμένα με εμπράγματες ασφάλειες στην περιουσία των ελληνικών τραπεζών. Σύμφωνα με την HSBC οι ελληνικές τράπεζες έχουν δεσμεύσει εχέγγυα ύψους 135,8 δισ. ευρώ, ή το 30% του ενεργητικού τους στην ΕΚΤ, έχοντας δανειστεί ρευστότητα ύψους 96,2 δισ. ευρώ, που αντιστοιχεί στο 20% του ενεργητικού τους (καθώς λόγω της χαμηλής αξιολόγησης των ίδιων αλλά και της Ελλάδας υφίστανται επιπλέον χρεώσεις στα ποσά που δανείζονται οι οποίες μάλιστα αναμένεται να αυξηθούν και άλλο στο μέλλον, έτσι ώστε να χρειάζονται εγγυήσεις ύψους 100 δις προκειμένου να δανειστούν 50 δις).
δ) συμφώνησε στο πρόγραμμα δημοσιονομικής ‘εξυγίανσης’ το οποίο, στην ουσία, προσπαθεί να εξασφαλίσει με τον πιο άγαρμπο, βιαστικό, επιπόλαιο και επικίνδυνο για τη χώρα τρόπο, την άντληση κεφαλαίων ώστε να αποπληρωθούν οι δανειστές της.
Με πρόχειρους υπολογισμούς και λαμβάνοντας υπόψη ότι με βάση τη συμφωνία η Ελλάδα θα πρέπει να ‘καλύψει’ τους δανειστές της για το σύνολο του χρέους της και του χρέους των τραπεζών της αλλά και για τα κεφάλαια που θα χρειαστεί να δανειστεί για όσο διάστημα απέχει από τις αγορές, στα επόμενα 2,5 χρόνια, είναι πιθανό περισσότερα από 500 δις ευρώ χρέους να καλύπτονται από εμπράγματες ασφάλειες στο ελληνικό δημόσιο.
Μάλιστα, καθώς η Ελλάδα αποδέχτηκε, πρακτικά, να προβεί και σε αλλαγή του δικαίου που διέπει το χρέος της, από το ελληνικό στο αγγλικό, οι δανειστές της θα έχουν εξασφαλισμένα νομικά δικαιώματα επί της περιουσίας του ελληνικού δημοσίου στην περίπτωση αδυναμίας αποπληρωμής των τόκων που απορρέουν από το ελληνικό χρέος.
Το πρόβλημα γίνεται μεγαλύτερο καθώς η Ελλάδα διανύει την περίοδο με τη μεγαλύτερη συρρίκνωση της οικονομίας της, πιθανώς, από την εποχή του εμφυλίου και μετά. Αυτό συνεπάγεται ότι η ‘οικονομική αξία’ της χώρας γίνεται ολοένα και μικρότερη και αν οι δανειστές βρεθούν σε θέση να ασκήσουν τα εμπράγματα δικαιώματα τους σε δύο με τρία χρόνια από σήμερα ή να διαπραγματευτούν τους όρους ώστε να δεχτούν να μην τα ασκήσουν, τότε η χώρα θα κινδυνεύσει να χάσει πολλαπλάσια των 500 δις ευρώ περιουσία της.
Αυτό μπορεί να συμβεί, για παράδειγμα, με την εκχώρηση δικαιωμάτων εκμετάλλευσης σε αεροδρόμια και λιμάνια, με διευκολύνσεις σε θέματα εκμετάλλευσης ενεργειακών ή άλλων πηγών, με φθηνές εκμισθώσεις ή πωλήσεις μεγάλων περιοχών σε ελληνικά νησιά ή σε άλλες περιοχές με τουριστική σημασία, με πωλήσεις πακέτων μετοχών από εταιρίες του δημοσίου σε προνομιακή ή και πολύ χαμηλή τιμή αλλά ακόμη και με υποχρεωτικές υπαναχωρήσεις σε εθνικά ζητήματα και αναγκαστικές ‘συμμαχίες’ με χώρες και διεθνή λόμπι που δεν εξυπηρετούν αλλά βλάπτουν τα συμφέροντα της Ελλάδας.
Με βάση τα πιο πρόσφατα στοιχεία, για παράδειγμα, η συνολική κεφαλαιοποίηση του ελληνικού χρηματιστηρίου αποτιμάται στα 65 δις. Αυτό σημαίνει πως, αν οι εμπράγματες ασφάλειες στην περιουσία του ελληνικού δημοσίου φτάσουν τα 500 δις, το ποσό θα είναι αρκετό για να αγοραστούν οι μεγαλύτερες εταιρίες της Ελλάδας 8 φορές.
Έτσι, η Ελλάδα βαδίζει σε ένα δρόμο που αναμένεται να αφήσει εξασφαλισμένους του δανειστές της, ‘καλυμμένους’ το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την ΕΕ και ‘ακάλυπτη’ και εκτεθειμένη την ίδια.

Τον κρεμάς τώρα τον προδότη η δεν τον κρεμάς;;;;;;
Στο Γουδί ρε πούστηδες πολιτικοί της πλάκας......

Γιώργος
...............................................................................................................

από μένα:
φίλε Γιώργο, μία διόρθωση, το Γουδή γράφετε με ήτα και όχι με γιώτα, καθώς το όνομα προέρχεται από μεγάλη οικογένεια των Σπετσών, πολλά μέλη της οποίας διακρίθηκαν λόγω της μεγάλης προσφοράς τους στην Ελληνική Επανάσταση και όχι από το γνωστό κουζινικό σκεύος που κάνουμε την αλιάδα γνωστή και ως σκορδαλιά!
 Άσχετο αν οι "κυβερνόντες" τα τελευταία χρόνια, έκαναν την Ελλάδα απο "άλλη Ελλάδα θέλουμε κλπ..κατα το σύνθημα της Ν.Δ"  σε αλιάδα!
ΥΓ1 όσο για τους "προδότες" Γιώργο μου είναι πολλοί δεν είναι ένας, μην ξέχνάμε τις ευθύνες του χοντρούλη απο την Ραφήνα, αλλά και τις "αγωνιώδεις προσπάθειες" πολλών άλλων να οδηγήσουν το πλοίο στην ξέρα!
ΥΓ2 ψάχνοντας στο διαδίκτυο "ανακάλυψα" την πηγή πληροφόρησης σου και την αναφέρω για λόγους ευταξίας.

*Η πηγή πληροφόρησης είναι: www.sofokleous10.gr

Παρασκευή 13 Αυγούστου 2010

Ο μύθος του Δημοσίου ως του μεγάλου ασθενούς

Του  Τάκη Φωτόπουλου

Ενώ η Κοινοβουλευτική Χούντα του ΠΑΣΟΚ στο θέμα του δήθεν «μονόδρομου» ακολουθεί κατά γράμμα τον μεγάλο δάσκαλο της προπαγάνδας Γκέμπελς που διακήρυσσε ότι όσο μεγαλύτερο το ψέμα και όσο περισσότερο επαναλαμβάνεται τόσο πιο πιστευτό γίνεται, ο μύθος του δημοσίου τομέα ως του «μεγάλου ασθενούς» επανήλθε στην επικαιρότητα με αφορμή την εντεινόμενη σφαγή σε αυτόν. O μύθος όμως αυτός δεν προέκυψε μόνο από την σημερινή κρίση, αλλά καλλιεργείται απο χρόνια τόσο στην Ελλάδα όσο και σε διεθνές επίπεδο, απο νεοφιλελεύθερους και σοσιαλφιλελεύθερους, ως τμήμα της ιδεολογίας της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης που εκφράζει το ανώτερο στάδιο της αγοραιοποίησης της καπιταλιστικής οικονομίας. Δηλαδή, το στάδιο όπου οι κοινωνικοί έλεγχοι πάνω στις αγορές ελαχιστοποιούνται, (αν δεν καταργούνται ολοσχερώς), με δήθεν στόχο την μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα και παραγωγικότητα, αλλά πραγματικό στόχο την μεγιστοποίηση του ιδιωτικού κέρδους, ιδιαίτερα των πολυεθνικών που οδήγησαν στην σημερινή παγκοσμιοποίηση και τώρα ελέγχουν την παγκόσμια παραγωγή και εμπόριο. Η επέκταση των πολυεθνικών αναγκαστικά περνούσε μέσα απο την ιδιωτικοποίηση κάθε οικονομικής δραστηριότητας, πράγμα που συνεπαγόταν τη δραστική συρρίκνωση του δημοσίου τομέα, καθώς και απο την «απελευθέρωση» των αγορών (κεφαλαίου, εργασίας, αγαθών και εμπορευμάτων—τις γνωστές «4 ελευθερίες» της Ε.Ε.[i]) που σήμερα, χάρη στην τρόικα, ολοκληρώνεται και στη χώρα μας.
Φυσικά, ο δημόσιος τομέας δεν εξυπηρετούσε πάντα το γενικό συμφέρον, ιδιαίτερα όταν οι εθνικοποιημένες επιχειρήσεις άρχισαν να λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, προσθέτοντας έτσι στο βασικό πρόβλημα που χαρακτηρίζει τον δημόσιο τομέα (γραφειοκρατία και έλλειψη αυτοδιαχείρισης απο τους εργαζομένους και τους πολίτες γενικότερα) το κύριο πρόβλημα απο το οποίο πάσχει ο ιδιωτικός τομέας (εξυπηρέτηση του ατομικού συμφέροντος σε βάρος του γενικού). Στην Ελλάδα, μάλιστα, όπως και σε κάθε χώρα στην περιφέρεια και ημιπεριφέρεια, ο δημόσιος τομέας φορτώθηκε και με επί πλέον προβλήματα που απέρρεαν απο τον βαθμό οικονομικής και πολιτιστικής ανάπτυξης της χώρας (εκτεταμένη διαφθορά, «φακελάκια» κλπ). Όμως, ενώ η επέκταση του δημοσίου τομέα στις μητροπολιτικές χώρες, όπου ο ιδιωτικός τομέας ήταν καπιταλιστικά αναπτυγμένος και οικονομικά αποτελεσματικός, οφειλόταν κυρίως στις πολιτικές των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων με στόχο την καλύτερη εξυπηρέτηση του γενικού συμφέροντος και την προστασία της κοινωνίας απο την αγορά, στις περιφερειακές χώρες όπως η Ελλάδα η επέκταση του δημοσίου τομέα—πολιτική που ακολούθησαν μεταπολεμικά όλα τα κόμματα εξουσίας-- είχε άλλο βασικά στόχο: την αναπλήρωση ενός μη ανταγωνιστικού και αποτυχημένου ιδιωτικού τομέα που ήταν ανίκανος να απορροφήσει το πλεονάζον εργατικό δυναμικό.
Έτσι, όταν η πηγή της μετανάστευσης (που έπαιζε τον ρόλο απορρόφησης της ανεργίας τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες) στέρεψε στη δεκαετία του ’70, ενώ η ένταξη μας στην ΕΕ τη δεκαετία του ’80 σήμανε την αποδιάρθρωση της παραγωγικής μας δομής --εφόσον ούτε η δασμοβίωτη ελαφρά βιομηχανία μας ούτε η μη ανταγωνιστική γεωργία μας μπορούσαν να επιβιώσουν στις ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές της Ε.Ε-- το ΠΑΣΟΚ που μόλις είχε έλθει στην εξουσία, μη έχοντας καμιά διάθεση να συγκρουστεί με τις ξένες ελίτ και τη ντόπια μεταπρατική ελίτ, δεν είχε άλλη επιλογή απο την επέκταση του δημοσίου τομέα. Ο ευρύτερoς δημόσιoς τoμέας που απορροφούσε το 41% του ΑΕΠ το 1979 λίγο πριν την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, έφθασε ν απορροφά τo 65% τoυ εθvικού εισοδήματος τo 1989! Αντίστοιχα, ο αριθμός τωv απασχoλoυμέvωv στov ευρύτερo δημόσιo τoμέα, ως συνέπεια του γεγονότος ότι ο ετήσιoς ρυθμός αύξησης τωv δημoσίωv υπαλλήλωv (2,9%) ήταν διπλάσιoς εκείvoυ της αύξησης της απασχόλησης στov ιδιωτικό τoμέα,[ii] διπλασιάστηκε στη μεταπολίτευση και από περίπoυ 344.000 τo 1974 έφθασε τις 693.000 τo 1989, αντιπροσωπεύοντας σχεδόv τo 20% τoυ oικovoμικά εvεργoύ πληθυσμoύ. Σήμερα, μετά την πρόσφατη απογραφή, o συνολικός αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων έφθασε τους 768.000, αντιπροσωπεύοντας δηλαδή σημαντικά μικρότερο ποσοστό του σημερινού ενεργού πληθυσμού σε σχέση με τότε--μόλις το 15%![iii]
Το ποσοστό, μάλιστα, των δημοσίων υπάλληλων στην παρούσα δεκαετία--παρά τη μυθολογία των απατεώνων της κοινοβουλευτικής χούντας-- ήταν και είναι σχετικά μικρό, όπως έδειξε σχετικά πρόσφατη συγκριτική έρευνα,[iv] σύμφωνα με την οποία, το 2002, ήταν μόλις 11,4% του εργατικού δυναμικού, όταν ο μέσος όρος στην Ε.Ε των 17 ήταν πάνω απο 16%, με τις Σκανδιναβικές χώρες και τη Γαλλία να παρουσιάζουν ποσοστά μεταξύ 20% και 30%. Οπως τονίζει η ίδια μελέτη, τα ποσοστά αυτά δεν ήταν συμπτωματικά αλλά αντιπροσώπευαν μακροπρόθεσμες τάσεις που επιβεβαιωνόντουσαν και απο τα ποσοστά των δημοσίων δαπανών στο ΑΕΠ. Η σημερινή επομένως αύξηση του ποσοστού των δημοσίων υπάλληλων στο 15%, που παρουσιάστηκε ως έγκλημα απο τους απατεώνες της ΠΑΣΟΚικής χούντας, στη πραγματικότητα, σημαίνει απλώς ότι τώρα φθάσαμε τον Ευρωπαϊκό μέσο όρο. Δεν ήταν, επομένως, η αvαπoτελεσματικότητα τoυ δημοσίου τομέα—παρόλo πoυ αυτή είvαι αvαμφισβήτητη— «τo αίτιo πoυ oδήγησε σε διαδικασίες oι oπoίες παρεμπόδισαv τov αvταγωvισμό και τελικά διέστρεψαv τηv αvάπτυξη της χώρας», όπως υποστήριζε εδώ και 20 σχεδόν χρόνια ο σοσιαλφιλελεύθερος αδελφός του πρωθυπουργού[v] και σημερινός άτυπος συμβουλάτορας του, ο οποίος, μαζί με τον νεοδιορισθέντα και γνωστό όργανο της υπερεθνικής ελίτ Πάντοα Σκιόπα, και τον ίδιο τον αρχηγό της «χούντας», αποτελούν την «ελληνική» τρόικα που διαχειρίζεται το προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ --την οποία εκπροσωπεί στη χώρα η τρόικα του ΔΝΤ, Ε.Ε. και ΕΚΤ.[vi] Avτίθετα, τo τελικό αίτιo της απoτυχίας της ελληvικής αvάπτυξης είvαι τo γεγovός που παίρvει δεδoμέvo η νεο/σοσιαλφιλελεύθερη πρoσέγγιση: δηλαδή η αυξαvόμεvη «απελευθέρωση» των αγορών.
Και αυτό, διότι το μοντέλο εξωστρεφούς «ανάπτυξης» στο οποίο οδήγησε η απελευθέρωση αυτή δεν στηριζόταν στις δυνάμεις της ίδιας της χώρας αλλά στην εξωτερική αγορά και το ξένο κεφάλαιο και, αναπόφευκτα, κατέληξε σε ένα στρεβλό επενδυτικό πρότυπο που δεν επέτρεπε τη δημιουργία ενός ισχυρού μεταποιητικού τομέα, καθώς και σε ένα καταναλωτικό πρότυπο που είχε ελάχιστη σχέση με το εγχώριο παραγωγικό πρότυπο. Στη διαδικασία αυτή, το Κράτος δεv έπαιξε πoτέ έvα σημαvτικό άμεσo ρόλo για την αvαδιάρθρωση της παραγωγικής δoμής και περιoρίστηκε πάvτα σε έvα έμμεσo ρόλo εvίσχυσης της πoσoτικής διαδικασίας αύξησης τoυ εθvικού εισoδήματoς, πoυ συvεπαγόταν απλώς τηv επέκταση της υπάρχoυσας παραγωγικής δoμής, σε συvδυασμό με κάπoια βελτίωση της υπoδoμής (μεταφoρές, επικoιvωvίες, εvέργεια κ.λπ.), αφήνοντας ουσιαστικά την αναπτυξιακή διαδικασία στις δυvάμεις της αγoράς και περιορίζοντας τον δημόσιο τομέα στον ρόλο μιας δικλείδας ασφάλειας στο πρόβλημα της απασχόλησης που δημιουργούσε ο ανεπαρκής ιδιωτικός τομέας.
Παρόλα αυτά, οι ντόπιες και ξένες ελίτ επιβάλλουν σήμερα όχι μόνο κτηνώδεις περικοπές στα εισοδήματα όλων των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα που καμιά άλλη χώρα της Ευρωζώνης δεν επέβαλε, αλλά και πετσοκόβουν τον αριθμό των θέσεων στον τομέα αυτο, γεγονός που, με δεδομένη την οριακή απορροφητικότητα εργασίας στον ιδιωτικό τομέα σημαίνει παραπέρα αύξηση της μαζικής ανεργίας των νέων στο μέλλον. Και όχι μόνο! Σημαίνει, επίσης, την συνεχή καταβαράθρωση κοινωνικών υπηρεσιών όπως η εκπαίδευση και η υγεία, έτσι ώστε στο προσεχές μέλλον μόνο η μειονότητα που έχει τη δυνατότητα να προσφεύγει στον ιδιωτικό τομέα θα μπορεί να ικανοποιεί τις σχετικές βασικές ανάγκες, ενώ η πλειοψηφία θα συνθλίβεται κάτω απο τις τριτοκοσμικές συνθήκες που θα προσφέρει ένας εξαθλιωμένος δημόσιος τομέας, κατά το Αμερικανικό πρότυπο που επιβάλλουν οι δύο τρόικες...
                                                                              http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/index.htm
________________________________________

[i] Γι αυτο και το ιστορικό αίτημα της αντισυστημικής Αριστεράς ήταν πάντα η έξοδος απο την Ε.Ε. και όχι η “αποδέσμευση” με την έννοια της συλλογικής αποδέσμευσης των Ευρωπαϊκών λαών απο αυτή (πράγμα που αποκλείει την μονομερή Ελληνική έξοδο) ή την έννοια της αντικαπιταλιστικής αποδέσμευσης (πράγμα που παραπέμπει το θέμα στις ελληνικές καλένδες) –γεγονός που σημαίνει ότι η χρήση του όρου εάν δεν διαφοροποιείται σαφώς απο τις παραπάνω έννοιες, παίζει αποπροσανατολιστικό ρόλο.


[ii] OECD, Economic Surveys, 1986-87, σελ. 43


[iii] World Bank, World Development Indicators 2010, Table 2.2


[iv] βλ. Ηeinz Ηandler κ.α., Τhe size and performance of public sector activities in Εurope (2005)


[v] Ν.Papandreou,«Finance and industry:the case of Greece»,International Review of Applied Economics, vol.5/1 (1991)


[vi] βλ. Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ--Η ανάγκη για άμεση έξοδο από την Ε.Ε. και για μια αυτοδύναμη Οικονομία (υπό έκδοση, Γόρδιος, Σεπτέμβρης, 2010)

πηγή: ελευθεροτυπία
Enhanced by Zemanta

Τρίτη 10 Αυγούστου 2010

Τα κοινόχρηστά μας και ο χωρισμός

Από την Λίνα Γιάνναρου
Πώς το ’πε να δεις ο πατέρας του Λευτέρη; «Κάποτε μαθαίναμε για ζευγάρια ότι χωρίζουν και ξέραμε γιατί. Είτε θα υπήρχε τρίτος άνθρωπος είτε θα έπεφτε ξύλο. Τώρα μαθαίνεις ότι χωρίζουν και ούτε καταλαβαίνεις γιατί κι ούτε και ρωτάς. Ακου “ασυμφωνία χαρακτήρων”...» Ο άνθρωπος ξεσπάθωσε μαθαίνοντας για «ένα ακόμα» διαζύγιο στον κύκλο του γιου του, αλλά στην πραγματικότητα δεν αναπολεί εκείνα τα χρόνια, τα χρόνια της σιωπής. Στο βάθος ξέρει, ίσως μάλιστα και λίγο να χαίρεται «τα σημερινά παιδιά», τα τρελά, που μένουν πάντοτε ανικανοποίητα.

Αχ, πόσο πιο εύκολα θα ήταν τα πράγματα χωρίς αυτό το μαμούνι μέσα μας, που σαν την παράφορη ζήλεια δεν μας αφήνει σε ησυχία. Οχι σε γάμο δε στεριώνεις, ούτε σε δουλειά. Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα εάν αρκούσε αυτό το «την υγειά μας να ’χουμε και όλα γίνονται» - κι ας είναι αυτή μια μεγάλη αλήθεια. Αλλά όχι. Εκεί, οι κορυφές μας όλο να ψηλώνουν. Η γκρίνια και μια αόριστη, ασαφής ανυπομονησία να έχουν γίνει το μοτίβο μας - το τερατάκι μέσα μας να πεινάει συνεχώς.
Η Τίνα άφησε τη θέση της στην εταιρεία για να ξεκινήσει καριέρα σεναριογράφου, η Χαριτίνη χρεώθηκε ώς τον λαιμό για να ζήσει κοντά στη θάλασσα, η Βασιλική χώρισε μετά δέκα χρόνια γάμου ψάχνοντας «δεν ξέρω τι, κάτι». Τι μας φταίει, κανείς δεν ξέρει. Μαθαίνουμε τα νέα από παλιούς συμμαθητές που είναι ήδη στο δεύτερο παιδί, στο εξοχικό, στην ιδιότυπη «σιγουριά» ενός δανείου και αισθανόμαστε μικρά τσιμπήματα στην καρδιά (ζήλεια;). Θα ’ταν όλα πιο απλά, νομίζουμε, πάντα ερωτευμένοι με τον/τη «σύζυγο» (ή είναι ψέμα;), κλείνοντας καλά την πόρτα του γραφείου πίσω μας κάθε μεσημέρι, ευτυχείς με την έξοδο στο ταβερνάκι της γειτονιάς, καμία απαίτηση του ουρανίσκου, χωρίς τίποτα να πνίξουμε στο ποτό (ή μήπως κι αυτό είναι μια πλάνη;) και με τίποτα να μας πνίγει - πάντα γελαστοί και γελασμένοι, όπως θα έλεγε και ο Αλκαίος (ο Αλκης).
Εντάξει, δεν είναι νέο ότι, εκτός από ανίκητοι, είναι και μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι. Αλλά οι υπόλοιποι δεν είναι ανάγκη να αυτομαστιγωνόμαστε. Ναι, οι τριαντάρηδες βρίσκονται στον πυρήνα μιας γενιάς που μπουρδουκλώνεται στο νήμα την άκρη του οποίου ψάχνει. Αλλά όπως σε όλα, υπάρχουν και εδώ δύο πλευρές.
Το μαμούνι μάς κουρδίζει όπως το κλειδί στην πλάτη των παλιών παιχνιδιών. Χάρη σ’ αυτό προχωράμε (χωρίς να χρειαζόμαστε κάποιον να μας σπρώχνει). Αυτό που νομίζουμε για βαρίδι είναι στην πραγματικότητα αερόστατο. Η φλόγα στα πανιά μας. Θα το μαρτυρήσουν όλοι: Αφήνοντας «σίγουρες», αλλά λειψές σχέσεις ή θέσεις, δίνουμε ευκαιρία και στον εαυτό μας, αλλά και στους γύρω μας. Προφανώς, δεν υπάρχουν εγγυήσεις. Φυτεύεις έναν νέο σπόρο και περιμένεις να «πιάσει». Αλλά και τίποτα τελικά να μην αποτολμήσουμε και μια ζωή ανικανοποίητοι να μείνουμε (και αιωνίως σε ψυχοθεραπεία), θα έχουμε αφρατέψει το έδαφος για άλλους - θα ’χουν δει τη φλόγα στα μάτια.
Γι’ αυτό, Λευτέρη, πες στον μπαμπά σου να μην απορεί που χωρίζουμε ανελέητα και δουλεύουμε σε μπαρ σε αναμονή της δικής μας «ευκαιρίας» μας στη ζωή. Αυτά τα κοινόχρηστα έχουμε να πληρώσουμε. Και δεν δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν.
Καθημερινή

Πέμπτη 5 Αυγούστου 2010

αφιερωμένο!

στους εν Ελλάδι συντρόφους αγωνιστές φορτηγατζήδες!

 
                                             ο αγώνας συνεχίζεται!       




και στο τέλος δικαιώνεται!