Αυτό που ώς έναν βαθμό συμβολίζει την αξιοπιστία, δηλαδή η σταθερότητα στις απόψεις, μπορεί να οδηγήσει στην απομόνωση και στην απόρριψη. Τι κι αν ένα μεγάλο μέρος των πολιτών κατηγορεί τους πολιτικούς και τα κόμματα για έλλειψη αξιοπιστίας, γιατί χαράσσουν την πολιτική τους σύμφωνα με τις συγκυρίες και όχι με τις δεσμεύσεις τους; Η οικονομική κρίση είναι ιδιαίτερα διδακτική και σ' αυτό το θέμα.
Από την περίφημη φράση «λεφτά υπάρχουν» πριν από τις εκλογές και τις περικοπές της σπατάλης σε τομείς του Δημοσίου αμέσως μετά τις εκλογές, ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου πέρασε στην άλλη όχθη. Και αντί να μοιράζει λεφτά, άρχισε να ανακοινώνει μέτρα. Να καταργεί ή να ελαχιστοποιεί αυξήσεις μισθών, να αυξάνει φόρους, να περικόπτει επιδόματα και να κινείται στη σκληρή γραμμή των μέτρων που επιβάλλουν οι πλουσιότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Ποιο είναι το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής, που άλλα έλεγε πριν από τις εκλογές και άλλα έπραξε μετά; Ο πρωθυπουργός σε μεγάλο βαθμό βρήκε θετική ανταπόκριση από τον κόσμο. Που, είτε γιατί έχει τρομοκρατηθεί είτε γιατί έχει πεισθεί για τις καλές προθέσεις ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο, σ' έναν μεγάλο βαθμό εμφανίζεται να δείχνει εμπιστοσύνη στη σκληρή οικονομική πολιτική. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της Public Issue, το 62% δηλώνει ότι η σημερινή κυβέρνηση μπορεί να αντιμετωπίσει το χρέος.
Ποιος εμφανίζεται να είναι χαμένος από την κρίση; Κυρίως τα κόμματα της Αριστεράς. Που ενώ εδώ και δεκαετίες αγωνίζονται να εκφράσουν κάτι διαφορετικό, ενώ με κάθε ευκαιρία περιγράφουν έναν άλλο δρόμο από την πολιτική που εφαρμόζουν όλες οι κυβερνήσεις από τη Μεταπολίτευση και μετά, δεν εισπράττουν ούτε τώρα -για την ώρα τουλάχιστον- πολιτικά οφέλη. Τόσο το ΚΚΕ όσο και ο ταλαιπωρημένος από τον εαυτό του ΣΥΡΙΖΑ δεν πείθουν στον βαθμό που θα αναμενόταν. Η επιρροή τους παραμένει κοντά στο ποσοστό που έλαβαν στις εκλογές (βαρόμετρο Φεβρουαρίου της Public Issue), ενώ οι θετικές κρίσεις των πολιτών τόσο για την Αλέκα Παπαρήγα όσο και για τον Αλέξη Τσίπρα έχουν μειωθεί σταδιακά από τον περασμένο Οκτώβριο, όταν έγιναν οι εκλογές. Μειωμένη εμφανίζεται και η θετική κρίση των πολιτών στη δημοτικότητα του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ από τον Οκτώβριο του 2009 έως τον Φεβρουάριο του 2010.
Πώς αντιλαμβάνονται, λοιπόν, οι πολίτες την αξιοπιστία; Και γιατί τελικά εμφανίζονται να πριμοδοτούν την πολιτική που γίνεται εις βάρος τους βάζοντας στην άκρη κάποιους που τους λένε ότι υπάρχει ένας άλλος δρόμος; Οι απαντήσεις σίγουρα είναι πολλές. Μία από αυτές είναι ότι ο κόσμος αναζητά την αξιοπιστία και δεν επιθυμεί παλινωδίες. Θέλει να εμπνευστεί και να δώσει ευκαιρίες. Δεν θέλει όμως να ακούει τα ίδια και τα ίδια, ακόμη και αν αυτά χαϊδεύουν τ' αυτιά του.
Το ΚΚΕ έχει επιλέξει εδώ και δύο δεκαετίες τη δική του μοναχική, αλλά συνεπή πορεία. Δεν έχει όμως πολιτικά οφέλη. Αυτά τουλάχιστον που εμφανίζεται δημοσίως ότι επιδιώκει. Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, είναι ένα πολιτικό σχήμα που έχει φτάσει στα όριά του. Η φθαρμένη εικόνα του διαπερνά τα στελέχη του, που ανταγωνίζονται και πλειοδοτούν πότε στην «αριστερή στροφή» και πότε σε κάτι άλλο.
Η εικόνα με τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και τις τάσεις του ΣΥΝ να δίνουν μάχη επικράτησης οι μεν εναντίον των δε αλλά και μεταξύ τους έχει οδηγήσει σε μια φθορά που ίσως δεν έχει προηγούμενο. Αν δεν καταλήξουν στο τι θέλουν, ο κόσμος θα τους αναγκάσει να το κάνουν με την πρώτη ευκαιρία. Αλλά τότε πιθανόν να είναι αργά.
enet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου