απόλυτα τις σχετικές διακηρύξεις των διεκδικούντων την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και των υποστηρικτών τους.
Ωστόσο, το πρόβλημα υπάρχει. Και υπάρχει ιδιαίτερα αυτή την περίοδο που η χώρα διέρχεται μια τόσο σοβαρή κρίση εξαιτίας της κυβερνητικής πρακτικής της ΝΔ στα πεντέμισι χρόνια που διαχειρίστηκε τις τύχες μας. Απορία - και νομίζω εύλογη: για ποιον ακριβώς λόγο αισθάνεται υπερήφανος, για παράδειγμα, ο Σπηλιωτόπουλος, όπως διαβεβαίωσε με τη χθεσινή δήλωση προσχώρησής του στο στρατόπεδο της Μπακογιάννη;
Θα ήμουν ο τελευταίος που θ αρνιόταν ότι η ένταξη της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ από τον ιδρυτή της ΝΔ είναι λόγος για τον οποίο δικαιούνται να αισθάνονται υπερήφανοι τα στελέχη, τα μέλη και οι ψηφοφόροι της συντηρητικής παράταξης. Αλλά από κει και πέρα; Υπάρχει κάτι άλλο που να δικαιολογεί αισθήματα υπερηφάνειας; Κι αν ναι, τι είναι αυτό, πότε συνέβη και από ποιον συνέβη;
Τα γεγονότα είναι πρόσφατα. Και γι αυτό γνωστά σε όλους. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 η κυβέρνηση Μητσοτάκη οδήγησε τη χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Από το 2004 και μετά, η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή την έφτασε ως την πόρτα. Για την ακρίβεια, την άνοιξε κιόλας. Και το πρόβλημά μας τώρα είναι να ξανακλείσει η πόρτα.
Αλλά ο Σπηλιωτόπουλος και ο κάθε Σπηλιωτόπουλος αισθάνεται υπερήφανος. Οπως, άλλωστε, και η Μπακογιάννη, και ο Σαμαράς, και ο Αβραμόπουλος και οι οπαδοί τους που μαλλιοτραβιούνται στα «παράθυρα» των καναλιών. Μπορούν, όμως, να μας πουν για ποιον ακριβώς λόγο καμαρώνουν;
Δεν λέω ότι οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ υπήρξαν ιδανικές. Αλλά κάτι άφησαν φεύγοντας. Ο Ανδρέας το ιστορικό επίτευγμα της εθνικής συμφιλίωσης. Ο Σημίτης την ΟΝΕ, το ευρώ, την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Ο Μητσοτάκης και ο ακόμη πρόεδρος της ΝΔ τι άλλο, εκτός από καταστροφή, άφησαν φεύγοντας;
ethnos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου