Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010

«Παρ΄ όλα αυτά δεν μασάω...»

Συνέλληνες!...αυτό μπορεί και να σας συγκινήσει! και επειδή στην ζωή δεν είναι όλα άσπρο- μαύρο, καλώ όλους εσάς που ο ‘Θεός’ επέλεξε να γεννηθείτε σ΄αυτήν την ελεύθερη χώρα, και μάλιστα από νομίμους γονείς, να έλθετε για μια στιγμή στην θέση του γράφοντα το παρακάτω κείμενο- δεν εννοώ τον δημοσιογράφο φυσικά -και να νοιώσετε τον πόνο του σαν δικό σας πόνο.Και επειδή «τα πάντα ρεί», δεν ξέρεις πότε θα βρεθείς και εσύ από κάτω!



Το παρακάτω κείμενο είναι παρμένο από τον Μικροπολιτικό

ΑΥΤΟ ΠΟΥ έγινε, μου άφησε μια τεράστια απογοήτευση. Μου έμεινε κυρίως ο φόβος της αδικίας. Ότι μπορεί να βρεθεί κάποιος πίσω από τα κάγκελα χωρίς να καταλάβει το πώς και το γιατί. Στην ηλικία που κάνεις τα πιο ωραία όνειρα εγώ πάλευα για χαρτιά. Έτρεχα να λύσω το πρόβλημα της άδειας παραμονής για να μη βρεθώ ξανά στο κελί. Πόσες ατελείωτες ώρες, μέρες, εβδομάδες έχω χάσει σε ουρές, δήμους, περιφέρειες. Τελικά την πήρα την κανονική άδεια. Έληξε δέκα μέρες μετά αφού την πήρα! Ξανά ουρές, μέρες χαμένες, ζωή χαμένη. Τι μου έχει μείνει; Η απορία. Γιατί το κάνουν αυτό;

Όλα αυτά μού έκοψαν τα φτερά. Είχα μια κάθετη πτώση στα μαθήματα. Ειδικά από τότε που ήθελα να πάω για Εrasmus. Με δέχτηκαν στο Ντάντι της Σκωτίας και δεν μπορούσα να πάω. Δεν είχα χαρτιά. Από τότε άρχισε αυτό που θα έλεγα «αποξένωση». Έγινα ξένος με το ζόρι. Έπρεπε να ψάξω να βρω τι είμαι. Αυτό συνεχίστηκε και συνεχίζεται ακόμα... Παρ΄ όλα αυτά δεν μασάω και συνεχίζω. Το μέλλον πώς το βλέπω; Σκληρή δουλειά και Κeep walking που λέει και η διαφήμιση... Πώς ένιωσα όταν άκουσα για το καινούργιο νομοσχέδιο; Ότι δεν μπορώ να φέρω πίσω όσα έχασα, αλλά από εδώ και πέρα το μέλλον είναι στα χέρια μου. Ότι μπορώ να προσφέρω στον εαυτό μου. Και στη χώρα μου. Ποια είναι η χώρα μου; Η Ελλάδα φυσικά...»
ΤΑ ΝΕΑ

Δεν υπάρχουν σχόλια: